Betaïne, ook bekend as glisientrimetiel interne sout, is 'n nie-giftige en onskadelike natuurlike verbinding, kwaternêre amienalkaloïed. Dit is 'n wit prismatiese of blaaragtige kristal met molekulêre formule c5h12no2, molekulêre gewig van 118 en smeltpunt van 293 ℃. Dit smaak soet en is 'n stof soortgelyk aan vitamiene. Dit het sterk vogretensie en absorbeer maklik vog en vervloei by kamertemperatuur. Die gehidreerde tipe is oplosbaar in water, metanol en etanol, en effens oplosbaar in eter. Betaine het 'n sterk chemiese struktuur, kan hoë temperature van 200 ℃ weerstaan ​​en het sterk oksidasieweerstand. Studies het getoon datbetaïnekan metionien gedeeltelik in dierlike metabolisme vervang.

Betaïnekan metionien heeltemal vervang in die voorsiening van metiel. Aan die een kant word metionien as 'n substraat gebruik om proteïene te vorm, en aan die ander kant neem dit deel aan metielmetabolisme as 'n metieldonor.Betaïnekan die aktiwiteit van betaïne-homosisteïenmetieltransferase in die lewer bevorder en saam aktiewe metiel verskaf, sodat metionien-demetileringsproduk homosisteïen gemetileer kan word om metionien van nuuts af te vorm, om sodoende voortdurend metiel vir liggaamsmetabolisme te verskaf met 'n beperkte hoeveelheid metionien as die draer en betaïne as die metielbron. Dan word die meeste van die metionien gebruik om proteïene te vorm, wat metionien kan bespaar en energie kan gebruik. Saam word betaïne verder afgebreek nadat dit gemetileer is om serien en glisien te produseer, en dan die konsentrasie van aminosure in die bloed te verhoog (kamoun, 1986).

Betaine het die inhoud van metionien, serien en glisien in serum verhoog. Puchala et al. het soortgelyke eksperimentele effekte op skape gehad. Betaine kan aminosure soos arginien, metionien, leusien en glisien in serum en die totale hoeveelheid aminosure in serum byvoeg, en dan die uitskeiding van ouksien beïnvloed;Betaïnekan die omskakeling van aspartiensuur na n-metielaspartiensuur (NMA) bevorder deur kragtige metielmetabolisme, en NMA kan die samestelling en uitskeiding van ouksien in die hipotalamus beïnvloed, en dan die vlak van ouksien in die liggaam.